Toen ik een carrièreswitch maakte en politiek actief werd, waren er hier en daar mensen die zich afvroegen of ik het politieke leven wel aan kon want: ‘er worden daar vieze spelletjes gespeeld’. Daarbij bleek ik ook nog bij de fractie te zitten, die alom bekendstaat om de aldaar heersende alpha-mannetjes. Welnu, ik kende die ‘mannetjes’ al langer, maar ik beschouw ze als aardig tam. Toch werd ik onlangs geselecteerd om input te geven bij een vooroverleg over ‘weerbare vrouwen in de politiek’.

Op de vraag of ik me wel eens geïntimideerd voelde, kon ik geen bevestigend antwoord geven. Ik werd gelijk als ‘sterk’ bestempeld. Maar is dat wel terecht? Er zijn immers jaren geweest, dat ik met buikpijn en een strip oxazepam naar mijn werk ging. Want dáár liep de “alphaman-der-alphamannen” rond. De reden dat ik er aanhalingstekens bij zet, is omdat de “opper-alphaman”, geen man is, maar een vrouw. Oftewel, een heuse bijenkoningin. Niemand zo toxic en min als ‘zij’. Matthijs van Nieuwkerk is er soft bij.

Queenbees accepteren geen andere vrouwen in hun korf. En om ‘one of the guys’ te blijven, gedragen ze zich als een vals gedrocht en doen ze er alles aan om ‘gevaarlijke’ vrouwen de korf uit te werken. Maar ik bleef, en werd de luis in de pels, want daarmee pestte ik haar het hardst. Dat ik mezelf ontzettend tekort heb gedaan, daar te blijven werken, is misschien iets wat ik nu nog moet verwerken. Maar nu pluk ik vooral de vruchten van jaren mentale kastijding. Immers, de aanhoudende pestbuien en kleinerende acties van haar, hebben me gemaakt tot wie ik nu ben.

Kritiek, uitsluiting en onredelijkheid incasseer ik makkelijk, ze behoren tot de status quo. Complimenten en waardering een stuk minder, omdat die dingen mij nog volkomen vreemd zijn. Want dan jeukt de angel van de bijenkoningin, die mij belet het compliment hartelijk in ontvangst te nemen. Want de onzekerheid blijft en de eeuwige twijfel is geworteld. Weerbaar, maar ook gepokt en gemazeld.

‘Dat heb jij gedaan’ Meau