Ik zat aan een cappucino met Kim. Kim ontmoette ik tijdens een evenement waar we beiden als vrijwilliger werkten. We waren een beetje vreemde eenden, want we maakten deel uit van een doorgewinterd hecht vrijwilligersteam met heuse hiërarchie. Wij, als nieuwelingen, stonden onderaan de ladder en konden maar beter de instructies opvolgen die van hogerhand werden gegeven, want anders kregen we er flink van langs, zagen we bij derden.

Kim en ik communiceerden met elkaar zonder woorden door universele blikken uit te wisselen en deden braaf wat er werd gevraagd. Toen later bleek dat ze ook een alleenstaande moeder was, werd de fundering gelegd van een nieuwe vriendschap. Kim werkt in de zorg met mensen die het niet alleen kunnen redden in de maatschappij. En soms denk ik dat Kim denkt, dat ik het op bepaalde vlakken ook niet zo goed red en ik vrees dat ze daar wel een punt heeft.

Ze merkte mijn constante weerstand tegen wat er intrinsiek gebeurt, direct op. Omdat ik overal een verklaring voor wil zoeken en als ik die niet vind, de kwestie ga blokkeren, negeren of zelf invullen. En daarna die eeuwige twijfel, of ik wel juist heb gehandeld. Vluchtgedrag.

“Bar, ga niet steeds dingen zelf invullen, laat het gewoon stromen”.
Stromen, dat zei ze, en ik kon er gelijk wat mee. In de zin van gevoelens en emoties er laten zíj́n in plaats van constant dammetjes bouwen. Toegeven aan de hiërarchie van het lichaam als hoofd huishouding. Als een soort mentale yogales. En het gekke is, stromen lukt alleen bij Kim. Misschien omdat ik Kim nog niet goed ken en zij blanco is, en geen kennis heeft van al mijn meemaakzaken, laat staan van mijn chaotische gedachtengangen.

Stromen met Kim. Ik doe het tegenwoordig regelmatig. Wellicht wordt het ooit nog wat met mijn gevoelsleven.

Waves – Mister Probs