Do more of what makes you happy. Ik benijd mensen die deze zin op hun socials plaatsen want het suggereert dat zij genoeg dingen doen die hen happy maakt. Mensen die wellicht naar de zelfhulpgoeroe’s hebben geluisterd en nu doen, wat ze echt leuk vinden. Good for them. Ik haal momenteel mijn dagelijkse portie levensvreugde uit een potje Wordfeud met mijn tante en ene Wilfred, die graag suggestieve woordjes legt.

Ik wacht als een verwend nagenoeg (zo ver ik weet) gezond mens op die tekenen uit het universum, die mij moeten leiden naar wat ik echt wil. Want ik weet het nog steeds niet en ondertussen ben ik in een zelfgediagnosticeerde bore-out geraakt. Voor wie niet weet wat dat is; het is het tegenovergestelde van een burn-out, maar met dezelfde verschijnselen.

Wat blijkt is dat vooral perfectionistische mensen in een burn-out raken, omdat ze de lat voor zichzelf te hoog leggen. Bore-out mensen schijnen personen te zijn die zich onderschatten en geen risico’s durven te nemen. Ik weet niet of dat op mij van toepassing is, want ik zou graag een risico willen nemen. Niet zo’n roekeloze, maar wel één waarvan ik energie krijg. Maar wat? Ja, dat is de vraag, het cirkeltje is weer rond.

“Maar Bar” hoor ik mijn omgeving zeggen, “je hebt toch drie banen én je bent single mom?”. Correct, en als ik er zo als derde persoon tegenaan kijk, is het ook veel, maar ergens voel ik me onderprikkeld als het positieve prikkels betreft, en overprikkeld als het om negatieve prikkels gaat. Ik moet dus gaan veranderen. Maar hoe? Ik ken mezelf goed genoeg om te weten, dat als ik eenmaal iets echt wil, het ook gebeurt, en goed ook. Dus ik onderschat mezelf niet.

Maar nu geeft het universum radiostilte.
En is de wil onrustig stil in mij

Lemon Tree – Fools Garden.