Ik heb een nieuwe achterbuurman en ik hoor hem bijna elke dag. Zingen. Want dat kan hij fantastisch. En dat zeg ik niet omdat ik stiekem een soortvan “crush” op hem heb, maar hij kan écht zingen. Zo goed, dat ik nu zelfs liefhebber ben van het levenslied. Deze man heeft de keel van Koos Alberts en de snik van André Hazes. Het beste van alles zeg maar. Ik ben fan.

Meestal begint hij om een uur of half 8. Ik ben dan mijn botanische planten aan het opbinden en dan hoor ik hem, via zijn versterker. Sindskort kan ik zijn chansons ook al meezingen. Hij zingt over Caatje, of Carly, of lieve Carry– ik kan haar naam niet goed verstaan en zingt dan verder:‘ ik wil met jou alles de-hé-len. Ik hou van jouhouw’. En hij zingt ook: ‘’s Avonds laat je mij alleen…’ Ik vraag me dan af wie zo’n kerel alleen laat. Ik zou er elke avond voor gaan zitten.

Dat doe ik dus ook. Want altijd, als ik in bad lig met mijn raam open, en ik hoor hem weer, fantaseer ik over hem. Ik weet niet hoe hij eruit ziet, wat zijn naam is of zijn leeftijd, maar dat deert niet, ik verzin het er zelf bij. Zoals dat hij de looks heeft van Enrique Iglesias in het witte pak van Elvis, zulke dingen.

En dan denk ik; zou hij weten dat zijn grootste fan zich op vijftien meter afstand van hem bevindt, luid meezingend met zijn smartlap? Als een duet, maar dan stiekem? Want dat is eigenlijk het leukste aan deze “crush:” de fantasie is maakbaar naar mijn eigen idealen. Eigenlijk een beetje zoals elke crush, totdat de werkelijkheid hem als een zeepbel uiteen laat spatten.

Maar tot die tijd blijf ik dromen. En mocht je dit lezen buurman, zing dan eens ‘Barbara’ in plek van Carly. Vind ik leuk. ‘Barrie’ mag ook trouwens, als dat beter uitkomt met de rijm.


‘Stiekem gedanst’ Toontje lager