In het bos kruisten mijn wandelgenoot en ik, een stelletje van middelbare leeftijd met een labrador. Zij had duidelijk de broek aan en hij een veel te hippe jas. Mijn wandelpartner herkende in haar de beste vriendin van zijn kantoorgenote. Hij fluisterde dat hij wist dat de bebroekte dame volledig uitgekeken was op de hippejasman, maar dat ze het huwelijk verder wel uitzong. Het leverde mij en mijn wandelgenoot een gesprek van nog eens negen kilometer op.

Want we hadden duidelijk een verschillende mening over het stel. Mijn wandelgenoot vond het een juist besluit bij elkaar te blijven, ook al is het vuur uitgeblust. Hij zei dat er talloze manieren zijn om elkaar toch weer te vinden in het huwelijk. En dat alles niet perfect hoeft te zijn, dat gewoon goed ook prima is.

Ik daarentegen, was teveel ‘vergiftigd’ met yolo-denkwijzes, ingegeven door levenskunstgoeroe’s die prediken dat het leven kort en eindig is. En dat het leven zeker wel enigszins maakbaar is naar je eigen behoeften, lusten en wensen. Een mening die ik misschien teveel laat rusten op mijn eigen ervaring, maar niet minder overtuigend.

En zo babbelden we nog even door. Mijn wandelgenoot pleitte voor alle voordelen binnen het vertrouwde huwelijk, ik voor alle mogelijkheden die werden geboden als je je durft los te maken. Duidelijk werd dat hij er nogal functioneel over dacht en ik vooral emotioneel. Wat rationeel is, is voor iedereen zelf in te vullen.

We kruisten het stel nog eens. Zij liep drie stappen voor hem, hij sjokte er achteraan. Ik keek hem aan, en hij mij. Zijn ooghoeken hingen een beetje naar beneden, zoals Boris Johnson en hij glimlachte wat onzeker. Ik besefte dat ik op dat moment cruciale dingen van hen wist. Dingen die als basis dienden voor deze wandeling maar -naar horen en zeggen- gefundeerd waren op drijfzand. Ik gaf de hippejasman een iets te vriendelijke glimlach terug, wetende wat voor waarheid ík wel weet, en hij niet, of misschien ook wel.

“Zou jij bij je partner willen blijven als je wist dat ze volledig op je was uitgekeken?” vroeg ik mijn wandelgenoot.
“Tsja”, antwoordde hij. “Is niet iedereen op elkaar uitgekeken op een gegeven moment? En als je in elkaar geen bevredigende gesprekspartner meer vindt, kan je toch ook naar een lezersclubje of theekrans gaan als je verdieping nodig hebt?”
“Maar zou je gelukkig kunnen leven zonder bemind te worden? Je nodig voelen, je gezien voelen?” vroeg ik verder.
“Nee, dat niet. Maar ik kan altijd nog een labrador nemen.”

Ah!


‘Is dit alles?’ Doe maar.