Ik kijk al twee minuten dubbelgevouwen door mijn benen naar mijn billen in de spiegel van het yogalokaal. Er wordt gevraagd of we onze wangen voelen hangen. Yup, dat voel ik: mijn wangen zijn mega-ontspannen, check. Maar het lijkt wel alsof mijn rug verzuurt. Ho ‘es, dit is niet ontspannen hoor juf, denk ik blijkbaar hardop want de juf yogi staat ineens naast me. “Het is je eerste keer toch?” fluistert ze “Het geeft niet als het te zwaar wordt, dan mag je gewoon weer gaan staan”. Oké doe ik.

Ik was voor het eerst bij yoga. Bij toeval, want mijn sportles begon een kwartier later dan gepland en de ongeduldige ik had geen zin om te wachten. Omdat yoga me altijd al interessant had geleken was het nu blijkbaar hét moment.

We liggen languit op een matje. De yogi vertelt over de herfst, over leven in het moment, éénwording met jezelf en over chakra’s. Na een paar minuten voel ik een warme stroom door me heen vloeien vanuit mijn kruin tot aan mijn tenen. Ik ben aangenaam verrast en word ultrarelaxed; ‘hammmmmmm’, neurie ik zachtjes. Dan gaat ze verder, over energielevels en over toegeven en loslaten. Ze herhaalt dat een paar keer, dus ik ga ook maar proberen los te laten.

Loslaten. Wat moet ik eigenlijk loslaten? Heb ik nog iets om los te laten? Negatieve gedachtes? Piekeringen? Hoop? Emoties? Volgens mij ben ik vrij zen de laatste tijd. Ik raak er een beetje van in de war en kijk om me heen naar alle hoopjes mens die met de billen naar achteren in ‘kindhouding’ op de grond liggen en waarschijnlijk wél van alles aan het loslaten zijn. Hoe zit het hier eigenlijk met de ventilatie?

“FOCUS Barbara, Focus op het moment”, maan ik mezelf in mantra toe. Focussen; ik vind het lastig, want was de bedoeling juist niet om te ontspannen? ingewikkeld zeg. Dan moeten we gaan zitten in een soortvan drakenzit en dit ongeveer een paar minuten volhouden, herstel: ademhalingen. Want bij yoga praat je niet in minuten maar in ademhalingen, check.

“Voel je de ruimte in je lichaam, Barbara?” De yogi staat naast me bij het wisselen van poses.
Hè? Ruimte in mijn lichaam? Wat voor ruimte? Holle ruimte? Leegte? Ow shit, wat bedoelt ze nou? ik voel geen ruimte, wel een gênant knorrende lege maag die merkwaardig sterk verlangt naar een Hemaworst met Franse mosterd. Wat vervelend; de yogi schatte me waarschijnlijk op een veel hoger spiritueel niveau in en ik kan alleen maar onnozel ‘uhhhh nee’ antwoorden. Ik zit duidelijk niét in het moment. Zou ik soms last hebben van mijn solarus complexus? Of een haperende chakra? Al die terminologie moet ik echt nog even googlen als ik thuis ben.

Na afloop komt de yogi nog even naar me toe. Ik vertel dat ik veel te veel bezig was met denken over hoe ik me voel en dat ik tot de conclusie kwam dat ik eigenlijk wel o.k. was. “Heel goed” zei ze, “dat herken ik, maar probeer dan de volgende keer niet op mentaal niveau te denken, maar uitsluitend fysiek. Dus dat je je alleen maar bezighoudt met de oefeningen”.

Dat is duidelijk, daar kan ik wat mee. Ik verlaat de zaal met een tevreden gevoel en denk aan al mijn chakra’s en mediteranen, meridanen, meridianen. Nou ja, iets in die strekking. Bewustwording is mijn nieuwe credo. Wellicht binnenkort eens de winterzon opzoeken en mijn meridianen prikkelen door te mediteren aan de Mediterranée, bedenk ik ineens zomaar heel bewust midden in het moment.

Namasté oehmmmmmmm