Een tijd terug, in de AH bij de diepvriespizza’s, vroeg een man mij waar de eieren lagen. Tijdens het lange wandelingetje naar de eieren- hij was slecht ter been- vertelde hij me honderduit. Haast had ik niet, het was immers weer zo’n vrijdagavond die ik alleen zou doorbrengen. Ik bedacht ineens dat die man me misschien had aangesproken, omdat ik de enige was met wie hij dat weekend een praatje zou hebben. En op dat moment besefte ik dat hij dat ook voor mij was. We zaten in hetzelfde schuitje.

Alleen voelde ik me alleen en was hij waarschijnlijk eenzaam. Eenzaamheid. De definitie luidt: het fysiek ervaren van gebrek aan verbondenheid met anderen. Ciske de Rat zong eenzaamheid beeldend met zijn: ‘Had ik maar iemand om van te houden’. Of om tegen te praten, of tegenaan te kruipen. Standaard dingen die soms schitteren van gemis als je het niet voorhanden hebt. Ik vroeg me af: Heb je eenzaamheid in de hand? Kan je er wat aan doen? Zelf?

Nu, een aantal jaar na mijn scheiding, zijn er in mijn omgeving ook mensen alleenstaand geworden. Mensen, die net als ik destijds, wachten totdat ze honger krijgen, naar de koelkast lopen voor iets eetbaars of het brommertje bellen. Ik bedacht ineens hoe leuk het zou zijn, als we alle kliekjes uit de koelkast mee zouden nemen, en daar bij iemand thuis iets lekkers van zouden gaan maken.

En dat is wat ik heb gedaan. Ik heb een aantal mensen uitgenodigd, en nu zitten we regelmatig op een zondagmiddag met z’n allen te koken. Ik noem het de ‘Eet-je-mee-avond’. Voel je welkom, mocht je je soms ook alleen voelen. Of eenzaam, in welke vorm dan ook.

so much to tell that no ear will hear
so many feelings but no heart to share
a silent cry that echoes
in empty rooms and empty streets..

Gedicht en foto van Rob Rugebregt
instagram: @rob.rug

Daarover gesproken. Ik organiseer regelmatig eet-je-mee-avonden. 

Ken of ben jij iemand die het leuk zou vinden om een keer mee te eten/koken? Laat het me dan weten.