‘Lekker hoor, die koffie’. Klusjesman Michel zat aan de keukentafel, nadat ‘ie de nieuwe oven geïnstalleerd had. ‘Koffie? Ow ja, vergeten’. Het kopje stond al klaar onder het koffie-apparaat maar ik was vergeten op het knopje te drukken. Sinds ik manloos overleef, noemen mensen me vaak ‘chaoot’ of ‘warhoofd’. Ik vergeet steeds dingen en ben altijd alles kwijt. Mijn huissleutels bijvoorbeeld, wel minimaal drie keer op een dag.

‘Uhm, ik denk dat mijn kopje nu wel vol is’ zegt Michel vijf minuten later terwijl ik op zoek was gegaan naar een nieuwe pedaalemmerzak. Het kopje stond nog te dampen onder het apparaat. Weer vergeten: Story of my life. Vroeger, als ik mijn sleutels kwijt was, belde ik mijn man. Die vertelde dan waar ik ze had neergelegd: Soms op de trap, dan in de bestekla, of een keer zelfs in de koelkast. Die hulplijn was verdwenen dus is het bijna elke ochtend stress omdat ik de huissleutels weer eens niet kan vinden.

‘Maar, waarom leg je ze niet op een vaste plek neer, op een haakje bijvoorbeeld?’ probeert Michel die aan de koffie met suiker zit, terwijl hij het al vijf jaar zwart drinkt – ow ja.
‘Goh, ja zeg! Da’s een goeie, maar zeg ‘es eerlijk: zie ik eruit alsof ik zo’n oplossing zelf niet had kunnen bedenken?’ Ik wijs naar alle (lege) haakjes en magneetstrippen in mijn keuken. Het is niet een kwestie van luiheid of desinteresse, maar van prioriteiten stellen.

Het zit zo: als ik binnenkom, wil ik mijn jas ophangen, of loop ik vanwege honger, gelijk naar de koelkast en kom ik er ondertussen achter dat het koud is, en doe ik eerst de thermostaat omhoog, en wil ik mijn pantoffels aan doen, en mijn schoenen uit, en om die uit te trekken, moet ik plaatsnemen aan de keukentafel, en valt mijn oog op de krant van vanochtend, en dan lees ik weer een leuk stukje die ik dan -stante pede- moet doorappen naar iemand die het kan waarderen, en kom ik erachter dat ik toch nog mijn jas aan heb. En denk ik er niet één moment meer aan om mijn sleutels op te hangen.

Die prioriteit is dan inmiddels al gezakt naar plaats vijf en in de tussentijd heb ik ze ergens gestald, maar waar? Geen idee. Daar kom ik pas achter als ik ze weer nodig heb. Meestal als ik al te laat ben, want doordat alles kwijt is, raak ik standaard achter op schema.

En zo gaat het met alles, al mijn hele leven. Maar nu ik alleenstaand ben, is het soms ontzettend lastig. Ook voor mijn kinderen. Als ik weer eens vergeet dat het studiedag is, en ik aan kom fietsen op een leeg schoolplein. Of iedereen verkleed naar school moest komen en het voorleesontbijt was. Ik weet niet beter dan dat ik zo ben, maar ik merk dat mijn kinderen er last van hebben, en dat doet me wat.

‘Goh, heb jij ook niet ADD?’, vroeg een bekende me een tijd terug. Na wat gegoogled te hebben vielen veel stukjes op zijn plek. En na een aantal testen bleek inderdaad dat er reden is dit verder te onderzoeken. Ik twijfel alleen nog of ik echt het stempel wil dragen.

Wordt vervolgd

‘Porcelain’   Moby