Het was weer zo’n vrijdagavond, waarop niemand tijd of zin had, om door te brengen met een “enthousiaste, spontane, gezellige en ook nog eens blonde” single vrouw van midden dertig. Ik doorbrak mijn taboe en besloot me in te schrijven op een datingsite.
Dat was makkelijker gedacht dan gedaan. Ik moest rekening houden met een vragenlijst, waarvan het invullen zeker 45 minuten duurde.

Drie kwartier! Nu ben ik nogal ruimdenkend, vind ik zelf dan, maar de vragenlijst die ik voor me kreeg, was niet zomaar een invullijst. Er zaten vragen tussen hoe ik tegen de wereld aankeek of wat mijn politieke voorkeur was. Antwoorden waarvan ik niet wist dat dát  -nu al- relevant moest zijn voor mijn partnerkeuze. Er zaten zelfs vragen bij over mijn slaaprituelen: wel of niet slaapkamerraam open en wel of niet snoozen.

Tijdens de vragenlijst begon ik langzaam anders tegen mezelf aan te kijken. Ik schrok van mijn antwoorden. Misschien ben ik wel helemaal niet ruimdenkend, misschien ben ik gewoon fokking gecompliceerd. Ik vergeleek het een beetje met mijn vakantiewensen op een vakantiewebsite. Als ik een land intik, zie ik dat ik 650 mogelijke accommodaties heb om uit te kiezen. Teveel dus, maar na mijn gewenste filters te hebben toegepast, blijven er steevast – hooguit drie mogelijkheden over.

Maar: wàt als mijn droomman inderdaad hier op deze datingsite zit, en wij niet aan elkaar gelinkt worden, omdat ik zelfs met verwachte nachtvorst nog met mijn raam open slaap en minstens acht keer snooze? Misschien heeft hij ’s winters wel last van wintertenen, en moet het raam dicht. Wat als ik deze fantastische man mét wintertenen, laat schieten omdat ik zo nodig met het raam open wil slapen?

Ik merkte dat ik mijn antwoorden niet waarheidsgetrouw ging invullen en na nog eens tien vreemde vragen moest ik concluderen dat ik mezelf voor de gek hield en me makkelijker leuker ging voordoen, dan dat ik daadwerkelijk was.

Ik klapte mijn laptop dicht, en besefte ontmoedigd dat ik dus zo’n onmogelijk scheef potje was, waar geen enkel dekseltje op kon passen, laat staan klikken. Zo’n klikkerige klik die je hoort als je een pot HAK appelmoes opendraait. Voor een minder luide klik moet je het volgens mij ook niet doen. Je hebt ook universele potjes, die klikken altijd. Maar ik ben niet universeel en ik wil niet zomaar overal op passen.

#nomatchesfound.

De volgende dag- zaterdag- schreef ik me in op een andere datingsite.