So this is it. Ik was nu een gescheiden vrouw en mijn dochters zijn kinderen uit een gebroken gezin. Soms klinkt het nog steeds onwerkelijk. Zoiets gebeurde bij anderen, niet bij ons. Maar de wereld draait door, stilstaan is geen optie. Er moet brood op de plank, en warm eten op tafel. En dat ging niet altijd even makkelijk.

Het bleek voor mij nogal een opgave om structuur te houden. Ik vergat chronisch de boodschappen te halen. Nu kon ik toch al niet koken, dus werd het bijna elke dag diepvriespizza of witte bonen in tomatensaus. Ze lusten het inmiddels allebei niet meer.
Ook was ik nog steeds dagelijks mijn sleutels kwijt. Normaal belde ik dan de ex op om te vragen waar ze lagen, maar die hulplijn was verdwenen.

Voor de rest ging het eigenlijk wel, ik had een man minder in huis, dus minder afwas, minder boodschappen, minder zooi en meer ruimte voor mezelf. In bed was dat lastig. Vooral de eerste maanden kwam ik niet op temperatuur voor het slapen gaan. Maar een tweede dekbed en een voedingskussen tussen de benen loste dat probleem op.

Ook het financiële plaatje was veranderd. Nu hebben we het geluk dat we in een land leven met een prettig belastingstelsel, dus echt te klagen had ik niet. Natuurlijk ging ik er financieel op achteruit. Maar je hoeft geen doctoraal te hebben om te snappen hoe je aan meer geld kan komen. Work! Méér werken. En meer dingen in de uitverkoop kopen. Pak het creatief aan. Niet treuren, maar poetsen. De beste remedie.

Het ergste is het verdriet van de meiden. Soms waren ze kwaad op me, als iets niet mocht, of als ik boos was omdat ze niet wilden luisterden. Dan riepen ze dat ze wel bij papa gingen wonen en dat ik een stomme moeder was. Ze noemde zelfs een keer het K-woord ervoor. Dat was heftig. Soms kwamen de tranen in bed. Mijn jongste huilde dan zachtjes: ‘Mama, ik mis jou zo als ik bij papa ben, en als ik bij jou ben, mis ik papa zo’. Die momenten kwamen hard aan. Het schuldgevoel dat ik heb gefaald in mijn huwelijk en gezin, is iets wat ik tot op de dag van vandaag niet van me af kan zetten.

Maar de rust die ik- los van het falen- over me heen kreeg, was zowaar zaligmakend. Geen verwachtingen meer en geen hoop op verandering. Het was goed zo, beter zelfs, zo zonder man in huis.

“Work”  Rihanna