Vandaag kreeg ik een appje van een oude buurvrouw. Of ze met me kon praten, want: ze ging ook scheiden en ze kon wel wat tips gebruiken. Nu was het contact al wat jaren verwaterd, maar ze had een verfijnde, ietwat zwarte humor die ik altijd zeer kon waarderen. Ik appte terug of ze vanavond tijd had. Maar wat voor tips moest ik geven? Ik schrijf nu al een aantal maanden over al mijn meemaakzaken en scheidingsshizzle, maar nu moest de daad bij het woord gevoegd worden. Ik zette een pot thee op.

Buurvrouw Jolien zag er wat vermoeid uit. De kogel was nog maar twee dagen door de kerk en ze sliep slecht. Haar verklaring: De pap was op. Haar man had haar al een aantal weken totaal genegeerd en was veel van huis geweest. Dit weekend had ze hem aan de tand gevoeld en na wat oeh’s en ah’s gaf hij aan niet meer de juiste gevoelens te hebben. Het was klaar. Máár -had hij haar verzekerd- er was geen ander in het spel.

Voordat ze die laatste zin uitsprak, waren mijn alarmbellen al gaan rinkelen. Veel van huis en de partner negeren waren wat vage tekenen. Maar ik herinnerde me ook dat ik op social media al de nodige nieuwe profielfoto’s van haar man had zien langskomen. De gezinsfoto was verruild voor een uitdagende blik met samengeknepen oogjes, op een donkerrode crossmotor. Ik besloot haar nog niets te zeggen.

Na haar verhaal te hebben aangehoord, waarin ze aangaf nog op speaking terms met hem te zijn, heb ik haar geadviseerd zo snel mogelijk een afspraak te maken met de mediator. Om dingen kort te sluiten. Ook is het handig om alvast thuis een A4-tje te maken met zoveel mogelijk informatie omtrent een ouderschapsplan, het huis, en de verdeling. Bij voorkeur ondertekend met handtekening.

Snel schakelen is van belang, vooral als je nog op speaking terms bent. Je kunt dan beslissingen maken die voor alle partijen verstandig zijn. Als blijkt dat de buurman toch zijn helm liever aan een ander kapstokje wil hangen, kan verdriet gauw omslaan in rancune. En er kunnen dan beslissingen genomen worden op basis van wraak of gewoon om flink tegen te zitten. Met een vechtscheiding als gevolg en de kinderen als grote verliezer.

Ik deelde mijn vermoedens over zijn ontrouw teder, waarop buurvrouw Jolien antwoordde dat ik al de vierde was die hetzelfde dacht. Ze sloeg haar ogen neer en ik voelde haar hartzeer. Tegelijkertijd wist ik ook dat ze nuchter genoeg was, om te beseffen dat het geen zin heeft om bij een man te willen blijven, die liever bij een ander is. Vertrouw op je onderbuikgevoel. Het leven is te kort om second best te zijn. Er ligt vast nog iets moois in ’t verschiet.

‘Droog je tranen’ Clouseau