“Cd van jou, cd van mij, maar gekregen van mijn moeder, dus van mij”. De lyrics van Acda en de Munnik ga je pas echt begrijpen als je middenin een scheiding zit. Je moet alles verdelen. Wat je denkt NIET te hoeven verdelen zijn je vrienden en kennissen. Maar niets bleek minder waar. Ondanks onze mededeling dat we vriendschappelijk uit elkaar gingen, kregen een aantal toch de behoefte een kamp te kiezen.

Met de scheiding veranderde alles. Alles ging terug naar de basis. En die basis was, dat de vrienden van de ex, eerder vrienden met elkaar waren, dan ik met hun vriendinnen. En dat gegeven bleek bepalend voor de voortzetting van de vriendschap.

De schrik was toen ook groot toen een goede vriendin en haar gezin, niet meer in die samenstelling bij ons langs wilden komen. Toen we nog bij elkaar waren, aten we regelmatig met de gezinnen samen. Nu was alles anders, vond zij, want: ‘dan hangt haar man er ook zo bij, zo met alleen vrouwen….’
Ik moest even naar adem happen toen ik dat antwoord kreeg. Die zag ik niet aankomen. Proberen te begrijpen lukte niet, ik dacht dat ik met haar man ook wel een bijzondere band had opgebouwd in al die jaren.

Dácht. Niet dus. Na een scheiding worden alle kaarten opnieuw geschud.  Bij de meeste was ik nog wel welkom, maar toen de ex al vrij snel een nieuwe vriendin kreeg, besloot ik zelf af te haken. Vooral uit coulance naar zijn nieuwe vriendin toe. Ik hoor er niet meer bij, ik moet verder. En misschien was het ook gewoon beter als ik alle schepen achter me verbrandde. Alleen maar om niet meer geconfronteerd te worden met verhalen, of foto’s waarop hun vriendschap precies zo doorgaat in de nieuwe samenstelling, maar dan met iemand anders op die plek.

Op naar een nieuwe start, op naar nieuwe ontmoetingen. Hup hup, schouders eronder, even slikken en weer doorgaan. Wie heb je ermee, als je verbitterd blijft? Alleen jezelf.

‘Cd van jou, cd van mij’ Acda & de Munnik