En toen was ik ook zo’n gescheiden moeder. Als je net gescheiden bent, zul je merken dat je een onzichtbare band krijgt, met andere gescheiden ouders. Hetzelfde wat motorrijders met elkaar doen, die geven elkaar een duimpje als ze elkaar passeren. Gescheiden ouders geven elkaar een begroetingsknikje, of een meelevende glimlach. Zo van: ‘welkom, je hoort erbij, het is niet erg, ik sta hier, mocht je er behoefte aan hebben’. Die onbevestigde steun is ontzettend welkom, vooral op het schoolplein.

Want dan ben je ‘díe’ gescheiden moeder. Overal zag ik moeders staan waarvan de ogen ineens mijn richting opdraaiden. ‘Ow die’, zullen ze gedacht hebben. Maar het kunnen ook mijn eigen onzekere gedachten zijn geweest.

Sommige moeders waren dapper. Die kwamen naar me toe. Zij durfden te vragen hoe het ging. En ja, hoe ging het eigenlijk, zo’n vijf maanden na het besluit van de scheiding? Het ging goed, en dat meende ik. En of ik het niet moeilijk had, zo in mijn eentje? In alle eerlijkheid? Nee, het leek alsof ik een kind minder had. Minder vuile was, minder rondslingerende kleding, baas over de afstandsbediening, en vooral geen verwachtingen meer. Tuurlijk is het soms ontzettend kal*te, het alleen zijn of exshizzle:  I’ve battled demons that won’t let me sleep. Maar als je een klein beetje de eer aan jezelf wilt houden, ga je daarover niet staan droeftoeteren, en al helemaal niet op het schoolplein.

Gescheiden mensen kom je overal tegen. In de weekenden rond etenstijd zit de halve Mc Donalds vol, met voornamelijk gescheiden vaders en hun kroost. Vaak ook op zoek naar gezelschap, of iets wat daar op lijkt. Gescheiden moeders kom je vaak op vrijdagavond alleen tegen in de Appie. Net als mij rekenen ze een maaltijdsalade af en een Tony Chocolonely. Maar er stond er ook één voor me met een fles rode wijn en een pakje condooms. Zij ging ongetwijfeld een leukere avond tegemoet, dan ik met seizoen 3 van Downton Abbey.

Die avond besloot ik me in te schrijven op een datingsite.

“Never give up” Sia