‘Als ik ooit zou scheiden, dan zou ik het net zo doen als jullie’, zei kennis Marco tegen me, bij de slager. Het was een welkom compliment na weken van verdriet en een tergend gevoel van falen. Vooral omdat ik mijn kinderen niet het gezin kon bieden waar ze recht op hadden. Maar nu waren we ineens een voorbeeldfunctie van een goede scheiding. Een goede scheiding, bestaat dat? Misschien niet, maar zo achteraf gezien, was het wel een nétte scheiding.

Toen de kogel die oktoberavond door de kerk was, hebben de ex en ik de hele scheiding binnen één avond op een A4-tje gezet. Een week later gingen we naar de advocaat om alles in een echtscheidingsconvenant te gieten. Daarna hebben we het de kinderen verteld. ‘Papa en mama maken elkaar niet meer gelukkig, dus het is beter als papa ergens anders een huis gaat zoeken, dan kunnen we ook niet meer zo op elkaar brommen’. Dat deden we vaak. Niet te hard, maar wel hard genoeg dat de oudste dochter ons boven hoorde ‘diskusjeren’, zoals ze dat noemde. Het was een moeilijk moment, maar de uitleg was voor hun wel heel begrijpelijk. Mijn ex heeft nog drie maanden bij ons gewoond, voordat hij in zijn nieuwe huis kon. Dat was prettig. Zo konden we allemaal aan het idee wennen.

Dat we elkaar niet meer gelukkig maakten, was de waarheid. We pasten niet bij elkaar, maar waren destijds te jong om dat onder ogen te zien. We waren ons er door de jaren heen wel van bewust geworden, dat we gelukkiger zouden kunnen worden alléén, of met een partner die wel bij ons paste. Er was géén ander in het spel op dat moment, dus het was een weloverwogen keuze. Vaak hoor je schrijnende gevallen: pa of ma wordt verliefd, raakt in de war, en binnen vier maanden wordt het gezin verlaten, want: pa of ma moet hun hart volgen of nog erger, ze zijn betrapt. Met als gevolg dat de kinderen van de één op de andere dag worden geconfronteerd met een lege plek in huis en het intense verdriet of woede van de verlaten ouder.

Weggaan voor een ander, vind ik zo ondoordacht. Vooral als het huwelijk daarvoor wel redelijk tot goed was. Iedereen mist af en toe spanning en passie. Maar het gaat erom of je méér mist dan dat. Zoals een fijne, interessante gesprekspartner, een maatje, iemand waarom je mee kan lachen en bovenal: gelijkwaardigheid. Je moet immers nog een heel leven verder en aangezien het leven geen generale repetitie is, ga dan eerlijk na of je bij diegene bent, waar je oud mee wilt worden. Zo niet, hou de eer dan aan jezelf, en ga in gesprek met je huidige partner voordat je je huwelijk bevlekt met ontrouw. Want dat is niet netjes uit elkaar gaan. En ook niet netjes voor de ander – als je uiteindelijk toch bij je partner blijft.

Bezint eer ge begint de scheve schaats rijdt.

“Too much love will kill you” Queen