‘Jeetje, wat zie jij eruit’ zei de ex toen hij de meiden voor de tweede keer op kwam halen voor zijn weekend. ‘Tja,’ ging hij verder, ‘jij wilde dit toch? maar het komt heus wel goed hoor, ik ben ook weer gelukkig…’. Ik gaf hem het koffertje mee en drukte de meiden een kus op de wang terwijl ik hun armpjes om mijn nek lospeuterde. Sterk spul zeg, dat Fisherman’s Friends.

Ik zat thuis in mijn huis zonder ziel. Onrust kwam in me op, en ik nam weer een pammetje, heerlijk. Er heerst zo’n taboe over Oxazepam. Natuurlijk begrijp ik best dat het verslavend kan zijn. Maar hoe fijn is het, dat er een pilletje bestaat, die je gevoelens afvlakken op momenten waarin het leven even niet zo aardig voor je is?

Waarom mag je wel een paracetamol nemen tegen hoofdpijn, maar niet een pilletje tegen hartzeer? Het geeft je net dat zetje wat je nodig hebt om weer te functioneren en omdat het -in tegenstelling tot anti-depressiva- maar tijdelijk werkt, verander je niet permanent in een zombie. Mits je er verantwoord mee omgaat natuurlijk.

Toen het pammetje na vertrek van de meiden eindelijk zijn plicht deed, ergerde ik me aan de saaie kleur in de hal. Ik besloot die te gaan schilderen, en wel meteen. Ik zette de radio op standje trilraam en verfde de hal in de kleur Absinthe”,  vernoemd naar de hallucinerende wijn. Maar je mag het ook spinaziestrontgroen noemen.

Inmiddels nu, twee jaar later is de kleur zowaar hip. Het herinnert me nog altijd aan die ene tijd. Die tijd waar ik doorheen moest, en wat lukte, mede door mijn boezemvriend benzodiazepine.

In tijden van overleven, moet je vooral dát doen waar je op dat moment zin in hebt. Omdat juist die zin in iets, zo schaars is.

“Willst du” Robin Schultz