Vier jaar lang heb ik getwijfeld over mijn huwelijk, maar de knoop doorhakken durfde ik niet. Tegen beter weten in. Als de basis onder je voeten vandaan wordt geslagen, is het eigenlijk overleven. En net als je denkt, dat je even op de goede weg bent, gaat het roer meteen weer om. En dan schreeuwt hij en dan zwijgt hij. En ik schreeuw en zwijg naar hem…

Ja, ik was het. Ik hakte uiteindelijk de knoop door, hoewel we het er de laatste maanden bijna wekelijks over hadden. Misschien lagen we zelfs al wel vier jaar in scheiding. Soms is er iets, of iemand nodig om te laten inzien dat je elkaar niet meer gelukkig gaat maken.

Uit onderzoeken blijkt dat het vaak de vrouw is die een relatie beëindigd, omdat de man er het lef niet voor heeft. Een kennis zei mij ooit: ‘Ik heb nog nooit een relatie verbroken. Als ik iemand zat was, dan maakte ik het wel zo bont en gedroeg ik me zo onuitstaanbaar, dat zij het uiteindelijk uitmaakte…’

Ik stond met mijn oren te klapperen en was zwaar onder de indruk van de verdorvenheid van deze man. Alsof mannen niet de boeman willen zijn en op het werk bij het koffiezetapparaat in de kantine kunnen zeggen: ‘Ja maar ZIJ wilde een scheiding, niet ik!’. Het is een oorzaak-gevolg. Meestal een gecompliceerde opeenstapeling van teleurstelling, eenzaamheid of gekwetstheid. Maar die ware reden overleeft het roddelcircuit niet. Waardoor diegene die de knoop doorhakte uiteindelijk de grote boosdoener is en tevens het mikpunt wordt van alle roddeltheorieën.

Over mij gingen ook theorieën.  De ene nog sensationeler dan de andere. De mate waarin het aankwam, hing volledig af van mijn geweten. Ik kon mezelf nog recht in de ogen aankijken. Veel kon ik me niet kwalijk nemen. Misschien alleen voor het niet kiezen van mijn eigen geluk.

 

“Pride”  U2