Sneller dan het licht ging het nieuws over ons besluit te gaan scheiden. Wie een (ex)man in een voetbalelftal heeft, weet dat mannen harder roddelen dan vrouwen. Met als gevolg dat er enkele dagen na het besluit, de mannelijke vriendschapsverzoeken via Facebook en LinkedIn binnenstroomden. En niet alleen dat, ook veel makelaars wilden vrienden worden, maar dan met hun persoonlijke pagina, uh-huh. #aasgieren. Helaas, mijn huis ging niet in de verkoop.

Maar, in alle eerlijkheid: Het was best vlijend, al die aandacht en interesse. Ik kwam immers weer op de markt. En hoewel de ene openingszin nog tenenkrommender was dan de andere, deed het wel wat met mijn zelfbeeld. Mijn houdbaarheidsdatum was blijkbaar nog niet verstreken en ik leek redelijk in trek te zijn na twee kinderen en een huwelijk van bijna tien jaar.

Naast de ‘socialmedia wannabe’s’ waren er ook mijn Wordfeudvrienden die plotseling meer trucjes uitprobeerden tijdens een potje cyberscrabble.  Ineens was de 3x woordwaarde niet meer zo belangrijk, en werden er korte woordjes als ‘bef’ en ‘stijf’ neergelegd.  Ook dienden zich oude kennissen aan die graag een keer wilde komen grasmaaien, of de cvketel bijvullen. Want: ‘sommige dingen hoef je niet alleen te doen hoor, knipoog knipoog’.

Erger, dan alle wannabe’s waren de ‘zogenaamd-vanavond-niet-gelukkig-getrouwde’ mannen. Het soort dat zich vanwege de thuissituatie, niet te transparant opstelt en vooral graag een luisterend oor biedt. Mannen die vaak van huis gaan en na wat wijntjes losbandig  losjes worden. En zich ondertussen op social media braafjes als de perfecte echtgenoot positioneren. Kortom, het kernloze soort zonder zelfverantwoording, laat staan een ruggengraat.

Al snel wist ik dat ik een écht leuke & eerlijke man mét ballen, niet zomaar op straat zou tegenkomen, maar waar dan wel?

“It’s raining men”  The Weather girls