‘Ik moet je wat vertellen’, zei de ex die bij mij aan tafel ging zitten. ‘Ik date al een tijdje en ik denk dat het echt wat wordt’.
Of het door de medicatie kwam die ik al maanden slikte, weet ik niet, maar het nieuws deed me niet zo veel. Mijn hart maakte zelfs een sprongetje van opluchting toen hij vertelde wie zijn nieuwe vriendin was. Meer eens met een keuze van hem, was ik al jaren niet meer geweest.

Een aantal weken later zat ik samen met dé nieuwe vriendin in een turnhal naar de wedstrijd van onze ‘part-time’ dochter te kijken. Mijn jongste dochter zat bij haar op schoot, en we kletsen over van alles en nog wat.

‘Knap hoor’ fluisterde een moeder bij het koffie halen. ‘Wat vind je knap?’, vroeg ik. ‘Nou, dat je het zo goed met de nieuwe vriendin van je ex kan vinden, vind je het niet lastig?’

Of ik het lastig vind dat er een andere vrouw in het leven van mijn kinderen is, die aandacht en liefde van ze vraagt? En aan ze geeft? Ik zei het niet met die woorden, maar nee, ik vind het niet lastig. Het is een kwestie van omdenken. Ik kon namelijk twee dingen doen: Of constant in de rats zitten en jaloers worden dat er nog een vrouw was die over mijn kinderen moedert. Of denken: ‘Goh, wat fijn dat er zo’n leuke vrouw is, die voor mijn kinderen zorgt, als ik niet bij ze ben’.
Al vanaf het begin gaf ik de voorkeur aan de tweede optie. En die optie gaf én geeft rust.

En ja hoor, soms zijn er momenten dat het steekt. Als ik hoor dat ze als ‘gezinnetje’ alle dingen doen waar in ons huwelijk geen ruimte voor was. Maar dan haal ik diep adem, en besef ik dat ik mijn kinderen het nu goed hebben, en ik dus zorgeloos mijn weekend kan indelen, zoals ík het wil.  Ik laat het los en laat het gaan. En dat voelt dan een stuk beter.

‘Let it go’  Amanda Menzel