Mijn psycholoog zei: “Beloof me, dat je na je scheiding eerst een jaar alleen zult blijven. Er schuilt een schoonheid in de stilte, maar die moet je zelf ontdekken. Als je het vindt, zul je zien dat je leven -zonder man- ook heel aangenaam kan zijn. Het is dwaas om je geluk afhankelijk te maken van een partner. Leer te genieten van het leven, ook als je alleen bent’.

Een wijzere raad had niemand me kunnen geven. De psycholoog had gelijk. Tot aan mijn scheiding sprak ik maandelijks met hem. Volgens hem had ik last van een ongedifferentieerde somatoforme stoornis. Klinkt heel bijzonder, maar dat is het niet, Google maar. Wel leuk om interessant mee te doen overigens. Ook leed ik aan het dertigersdilemma, vond hij. Uren hadden we het over mijn tanend geloof en huwelijk. Ik vroeg hem wel eens wat ik moest doen. Hij zei dan: ‘ik ga jou niet vertellen wat je moet doen. Wat goed is voor jou, is niet goed voor een ander, en vice versa’. Wijs man, die psycholoog met pinopet.

Toen ik na vier jaar van twijfel over mijn huwelijk, toch de knoop doorhakte en dit aan hem mededeelde, stond de psycholoog op. Hij kwam naar me toe en feliciteerde mij met mijn beslissing. Hij heeft het nooit met woorden gezegd maar ik kon eruit opmaken dat hij vond dat ik de juiste beslissing had genomen.

Na een koude maartmaand, brak de eerste lente na mijn scheiding aan. En op een warme dag in april, betrapte ik mezelf erop dat ik het niet zo erg vond, dat de meiden werden opgehaald voor het weekend. Ik was zo bezig met deze nieuwe gedachten in mijn hoofd, dat ik geen tijd had me eenzaam te voelen. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe de prille aprilzon een blos schilderde op mijn verbleekte gezicht.  Daar in de tuin, onder een nog kale dakplataan, beleefde ik mijn eerste genietmomentje post-huwelijk.

“Here comes the sun” The Beatles