De verhuiswagen stopte voor ons huis. Voor het laatst ruimde ik vier ontbijtbordjes op van tafel.  Mijn voormalig schoonmoeder had even daarvoor de kinderen opgehaald. Acht man sterk, waaronder de ex en bijna zijn hele elftal, stormden ons huis in. Binnen 10 minuten trokken ze het halve huis leeg. Ze hoefden geen koffie.

Ik hoorde de vrachtwagen wegrijden, maar de kou die de mannen achterlieten toen ze de tafel naar buiten sjouwde, rolde nog over mijn rug.  Ik zette de verwarming hoger. Een lage zonnestraal verlichtte het opgewaaide stof in duizenden glitters. Maar toen deze neerdwarrelden, leek de leegte oogverblindend. De ziel was weg uit het huis, dat ooit veilig voelde.

Drie uur later belde de ex, hoe het ging.
‘Kl*te’ zei ik, ‘en het is hier een bende’. ‘Tja’, zei hij in zijn nieuwe huis, met veel van onze vrienden hoorbaar op de achtergrond. ‘Misschien moet je ook gewoon eens een keer hulp vragen aan mensen. Sommige dingen kun je niet alleen. Dat doe ik toch ook?’

Hulp vragen. Misschien sloeg de ex de spijker op de kop. Hulp vragen, waarom vroeg ik niet om hulp? Omdat ik anderen dan ook niets schuldig ben? Of omdat het gewoon niet in mijn hoofd opkomt om hulp te vragen? Inmiddels denk ik dat het de laatste was. Het kwam gewoon niet in mij op. Ik red me overal wel uit, dus hier ook. Dacht ik.

Het werd een zwaar weekend. Zelfs de gang naar het toilet voelde teveel. Ik hoefde ook niet, want de tranen bleven stromen. De zoutkringen op mijn fluwelen bankkussen herinneren me er nu nog dagelijks aan.  Een bevriend stel kwam onverwachts langs en schrokken van mijn silhouet.  Verdriet gaat bij mij door de maag en ik kon niet heugen wanneer en wat ik voor het laatst gegeten had. Ze maakten een kom yoghurt klaar en zetten het bad aan.

Ik heb het ze nooit gezegd, maar dat stel was mijn rots in de branding, op misschien wel het moeilijkste moment van mijn leven. Dat kan ik nu wel zeggen, want dat geeft ook aan, dat het daarna alleen maar beter zou gaan.

“I will survive” Hermes House band